Aktor teatralny i filmowy, reżyser. Urodził się 18 października 1950 roku w Krakowie.
Marek Kondrat urodził się w rodzinie teatralnej. Jego ojciec, Tadeusz Kondrat, i wuj, Józef Kondrat, byli aktorami. Pierwszą rolę filmową Marek Kondrat zagrał w wieku 11 lat – był to Wawzek w „Historii żółtej ciżemki” Sylwestra Henczyńskiego (1961). Rok później zagrał rolę Piotrka w filmie Witolda Lesiewicza Między brzegami. W 1965 roku zagrał w serialu Jerzego Gruzy „Wojna domowa”. W 1972 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
AKarierę teatralną rozpoczął w Teatrze Śląskim w Katowicach. W 1973 roku przeniósł się do Teatru Dramatycznego w Warszawie, gdzie spędził 11 lat. W latach 1985-1986 grał w Teatrze Nowym, po czym powrócił do Teatru Dramatycznego (1987-1988). Od 1992 do 1999 roku był aktorem Teatru Ateneum. W wywiadzie dla magazynu Film Kondrat powiedział:
Bardzo kocham teatr, ale chcę też realizować się gdzie indziej – w kinie, radiu, telewizji, kabarecie. Jeśli jest się stale zajętym w teatrze, to udział w tego typu „zajęciach dodatkowych” zawsze wiąże się z dużymi trudnościami.
Kondrat zagrał ponad 30 ról na scenie i ponad sto w filmie i telewizji..
W latach 70. Kondrat zagrał m.in. w Elektrze Jeana Giraudoux (1973) w reżyserii Kazimierza Dejmka, w Ślubie Witolda Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego, w Jacques’u Fataliście i jego mistrzu Denisa Diderota w reżyserii Witolda Zatorskiego (1976) oraz w Wariacjach Jerzego Grzegorzewskiego (1977). Kondrat zagrał także Piotra Wysockiego w Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Macieja Prusa (1978) oraz Laertesa w Hamlecie Gustawa Holoubka (1979).
6 reformatorów polskiego teatru
Na zawsze zapiszą się w historii polskiego teatru jako ci, którym udało się zreformować scenę i wypracować nowe metody interakcji z aktorami. Culture.pl opowiada o najsłynniejszych polskich reżyserach teatralnych.
przejdź do tematu#teatrCzytaj więcej
W 1980 roku Kondrat zagrał Flinta w Mizantropie Moliera w reżyserii Witolda Zatorskiego i Hrabiego Szarmacha w Operetce Witolda Gombrowicza w reżyserii Macieja Prusa. Rok później wcielił się w postać porucznika Zielińskiego w „Pieszo” Sławomira Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego. W 1983 roku wystąpił w tytułowej roli w „Weselu Figara” Beaumarchais’go w reżyserii Witolda Skarucha. Zofia Sieradska pisała o tej roli w miesięczniku Teatr: